Met de eigenaar van ons apartement hadden we kunnen afspreken dat we pas om 14 uur hoefden uit te checken. Zodoende hadde we nog een heerlijk relaxte ochtend in Ortigia. De koffers hadden we gisteravond al ingepast en we begonnen de dag dan ook maar weer eens in Cala Piada met een heerlijke zalm Piadine en een half litertje wijn. Vervolgens langs de haven terug gelopen, om de prachtige tuin van het aquarium te bezoeken. Hier staan eeuwenoude fycusbomen, zoals we ze eigenlijk alleen op Puerto Rico in San Juan hadden gezien.
Na nog wat straatjes verkend te hebben, waar we nog niet geweest waren, was het tijd om aan de rit naar het vliegveld van Catania te beginnen. Deze ging redelijk voorspoedig, ook het inleveren van de huurauto ging probleemloos.
Vervolgens dachten we op het vliegveld een barretje te zoeken om daar de resterende uurtjes door te brengen. Maar bij de ingang van het vliegveld werden we meteen al tegengehouden door een dame van de Guardia Civil. Toegang tot het vliegveld was pas mogelijk vanaf 3 uur voor de vlucht. Dus weer met de zware koffers rechtsomkeert gemaakt en op zoek naar een andere drinkgelegenheid. Arny had een wijnbarretje gezien vlak voor het autoverhuurbedrijf. Helaas hadden meer mensen dit ontdekt en zat het terras helemaal overvol. Slechts 1 tafeltje, zonder stoelen was nog vrij, dus dat maar gepakt. Caro naar binnen en Arny proberen om de koffers zo te positioneren dat we toch konden zitten. Helaas ging dit door een kleine miscalculatie dermate fout dat Arny langaf op het terras viel, flink op zijn toch al pijnlijke schouder. Een Brits echtpaar schoot echter al snel te hulp en bood ons hun tafeltje aan, want zijn waren toch al klaar. Na van de schrik bekomen te zijn en wat wijntjes, was het inmiddels tijd om het vliegveld in te gaan. We stonden zowat vooraan de rij bij de de bagageincheck, dus dat was een meevaller, er lonkte immers nog wat andere barretjes, de vlieger ging immers pas over drie uur. Toen begon de ellende, het personeel aan de balies begonnen ineens een beetje schaapachtig te kijken, hun spullen op te ruimen, jasje aan te trekken en verdwenen ineens. Zonder uitleg of ook maar iets van informatie. Een dame, die schijnbaar de leiding had, begon als een gek te bellen en haar stem klonk steeds verhitter. Schijnbaar een of andere computerstoring die het inchecken verhinderde. Na een uurtje keerden de mannetjes weer terug, trokken hun jasje uit, gingen bagagestickers tellen of andere nutteloze activiteiten uitvoeren. Na nog eens 10 minuten konden we eindelijke onze koffers afgeven. Het leek wel een herhaling van onze aankomst op Catania, waar we een dik uur moesten wachten voordat onze koffers op de aanvoerlijn lagen. Want buiten regende het en dan mag het bagagepersoneel schijnbaar niet werken.
Na nog 2 wijntjes mochten we eindelijk instappen, we hadden ons een kleine upgrade gegund en zaten in rij 2 met extra beenruimte. Konden we de vlucht lekker doorslapen en weer als eerste het vliegtuig verlaten in Dusseldorf...
No comments:
Post a Comment